Na spacerku ze Szkodunami....

W czerwcu i lipcu odwiedziły mnie zaprzyjaźnione bliźniaki.

Zawsze, gdy do mnie przychodzą scenariusz jest niemal taki sam:

Ciasteczka z sokiem (Cytryna koniecznie w dziewczyńskim kubeczku), 

wizyta u szczurków (wypuszczam szczurasy z klatki na dwa stare fotele, których nie żal, gdy podsikają, 

z  starą narzutą podziurawioną przez pokolenia szczurów, które się u mnie przewinęły przez lata, a Szkoduny mogą je głaskać, obserwować, całować. Właściwie mogą robić wszystko tylko nie krzyczeć i nie rzucać szczurami). 

Cyryl i Zawisza. :)

Zawisza i Zbój. :)

Cyryl. :)

Zawisza. :)

W pewnym momencie Cytryna zapomniała się z tej radości,

że widzi szczurki, że krzyknęła.

Urwała w pół krzyku i powiedziała zmartwiona:

- Kawałek wystraszyłam szczurki.

;)

Pogoda była ładna, i w czerwcu i lipcu, więc poszliśmy do Parku Oruńskiego.

Ledwo weszliśmy do parku, a podbiegł do nas pies: duży, jasny, mokry i obłocony, z radością w oczach i z czymś na kształt uśmiechu na pysku. Chciał się z nami bawić, ale mi nie mieliśmy ochoty być przez niego zmoczeni i zabrudzeni.

Gdy zobaczyliśmy go po raz drugi w lipcu, mieliśmy déjà vu. ;)

Poszliśmy sobie jak najdalej.

Był tam ten  pomnik, nigdzie się nie ruszył. ;) Jednak kopnął Zbója, choć mówiłam mu żeby uważał na kopyta, bo koń może kopnąć. 

Puszczaliśmy bańki (Cytryna zlizywała płyn z rączek).

Znaleźliśmy (w czerwcu) żabkę:

A w lipcu spotkaliśmy wiewiórkę (żywą), 

która nie chciała pozować do zdjęć i zwiała na drzewo:

Kiedy chowałam aparat, Cytryna powiedziała:

- Zbój je chleb!

Ja: - Ok.

Ale zaraz, jaki chleb? Rozglądam się, a tu porozrzucane kawałki spleśniałego chleba!

Na szczęście nie zaszkodziło to małemu. ;)

A na koniec, wracając już, natknęliśmy się na ślimaka, w czerwcu:

 A w lipcu na psa, któremu pan rzucał patyk. Niestety było za ciemno i zdjęcia nie wyszyły.