Park Oruński.....

            O tym parku po raz pierwszy wspomniał mi znajomy, który mieszkał w Gdańsku zaledwie pół roku. Zastanawiałam się, gdzież on może być? I trafiłam do niego przez przypadek. Pojechałam z kolegą do niego do pracy, przejeżdżaliśmy obok wejścia do jakiegoś parku. Gdy wracałam na piechotę (była 7h rano) postanowiłam wejść. Był pochmurny poranek. Już przy samym wejściu zostałam zauroczona. Jak tam było pięknie i tajemniczo! Żałowałam, że nie mam aparatu. Zielono, czyściutko (nigdy nie widziałam, żeby gdzieś w Gdańsku było tak czyściutko!).

              Gdy za jakiś czas wybrałam się ponownie, tym razem z aparatem, poranek był słoneczny. Nie było już tak tajemniczo. 

           

                          Te drzewa mnie za pierwszym razem przerażały:

                   I coś dla dzieci:

I dalej:

                      Podobny kwiatek mam w domu w doniczce, choć mój ostatnio nieco zzieleniał:

A na koniec, gdy piechotą wracałam do centrum, padał deszcz i świeciło słońce. Więc wiadomo: tęcza. :)

                            Następnym razem wybiorę się do Parku Oruńskiego zimą, gdy spadnie śnieg. :)

Cmentarnie po raz drugi.....

            Po długiej przerwie wracam na cmentarz. Ten sam co w sierpniu. Chciałam znaleźć groby i miejsca, którym robiłam zdjęcia latem, ale było za ciemno i nie byłam sama i nie mogłam biegać po całym cmentarzu. Poza tym, właśnie sobie przypomniałam, że wtedy zapomniałam o kilku miejscach, np. o pomniku poświęconym żołnierzom austriackim.
           Wszystkiego nie będę opisywać - co znajome to opisane w poprzedniej notce, a to co nieznane, nie musi być od razu opisane. ;)

            A to znicz na baterie. :D :

            Krzyż w miejscu, gdzie pochowani byli żołnierze niemieccy z I wojny światowej 'nie chciał się zrobić', więc tylko znicze:

            Akurat jak robiłam zdjęcie, to jacyś ludzie tam byli, a że nie umieszczam zdjęć nawet swoich, na których widać twarz, wstawiłam kratki. ;)

           Ogólny widok: